 Wysłany: Czw 12:00, 29 Lis 2012 Temat postu: |
|
| „PRAGNIENIE”
tak bym chciał dać ci wszystko co mam być dla ciebie ostoja gdybym szanse miał wkradłbym się w twe sny zawładnął twoimi myślami spełniając twe marzenia a w nich razem ja i ty uczuciem silnym połączeni oddani sobie bez granic zaufaniem siebie darzący smakiem swych ust zniewoleni trwalibyśmy tak nieustannie obecnością swoja karmieni w oczy swoje spoglądając namiętnie, nieprzerwalnie rozkoszy dać się upolować na wyżyny ekstazy się wznieść dać siebie w całości niczego nigdy nie żałować zapomnieć o tym co dzieli nas przeżyć coś wspaniałego wpleść się w twoje ciało chociaż jeden, jedyny raz a potem zasnąć obok ciebie ciepło twoje czuć na sobie spoglądać jak błogo śpisz być i czuć się jak w niebie |
|
| Wysłany: Wto 20:22, 21 Cze 2011 Temat postu: Śmierć. |
|
Witam wszystkich. Mam do zaoferowania swój własny wiersz. Nie jest to wiersz rymowany i jest on pozbawiony wszelkich znaków interpunkcyjnych. Dziękuję za uwagę i proszę o komentarze, a postaram się wyjaśnić niejasności.  Wiersz jest długi, ale myślę, że warto przeczytać.
Krew czarna jak niebo nocą księżyc próbuje rozświetlić daremnie Przykryty ciemną warstwą grubej pierzyny tuli się do niej Białe pasma wyrastające spod niej jak łzy moje spływające po policzku Wyznaczyły już swą trasę i zmierzają ku końcowi Kwiaty zwiędły liście pobladły Opadają choć powinny dojrzewać w jasnych promieniach złotej gwiazdy Lecz bez powodzenia Róże symbole miłości teraz symbole nienawiści Zachęcają wszystkich swą odrazą i zyskują większość głosów Ja na granicy życia i śmierci powoli ruszam w mroki złych dolin Nic nie widać Ciemność otoczyła moje ciało Cień mój uciekł wystraszony jakby spotkawszy po drodze najstraszniejszą bestię Lecz w sercu mym zapalił się promień jaśniejszy niż słońce I to on wyznacza mi kierunek szlaku I jest lad Mroczny jak samo to miejsce Lecz co to Coś wbija we mnie swe nienasycone płonące ślepia Już czuję ich dotyk na całym ciele Wyciąga do mnie swe chude szpony mogące zedrzeć nawet najtwardszy metal Dobijają się do mojej duszy Oto biegnę biegnę ile sił w płucach Chcę być wolna bo tu nie zaznam spokoju Wciąż podążają za mną już prawie dotrzymują mi kroku Dwóch po bokach dwóch z tyłu Idą moimi śladami Gubiąc się odnajdują swój cel Oto widzę światło w mrokach ciemności Boję się ale idę bo to nadzieja Ale radość nie gości jeszcze na mej twarzy Jeden zacisnął gałęziaste palce na mojej nodze i ciągną ze wszystkich sił nie pozwala mi odejść Ich pan mnie chce chce mojego niewolnictwa wiecznej tułaczki Chce patrzeć jak jego ofiara codziennie umiera z bólu i na nowo się rodzi by znów to przeżyć Lecz póki iskra w mym sercu zionie nie poddam się Walczę z całych sił i wygrywam Teraz jestem przy Tobie i już nic mi nie straszne I znów zakwitły kwiaty i liście i nawet Mroczny las zmienił nastrój Już nie wyciąga gałęzie po nową zdobycz lecz wita przyjaciół Patrzę na róże uśmiechają się Piękne i zdrowe zapraszają do poczęstunku Noc czarna mi świadkiem Siedzę na granicy mroku i jasności ale pozostaję w krainie szczęścia i zieleni |
|